Lister-cliënt Michael schreef boek: ‘Het was geen traumaverwerking’
4 maart 2025
In zijn recent verschenen boek ‘U heeft helaas niets gewonnen’ spaart Lister-cliënt Michael van Dijk (26) zichzelf niet. Tot in elk pijnlijk detail beschrijft hij zijn jarenlange gokverslaving. Maar hij klaagt ook de gokindustrie aan die genadeloos inspeelt op de zwakten van mensen als hij. ‘Niets in een casino is erop gericht je impulsieve keuzes af te remmen.’
Het begon zo onschuldig. Als scholier was Michael een beetje aan het gamen in de virtuele gemeenschappen van Habbo en Runescape. Games die soms al verdacht veel leken op kansspelen. Echt menens werd het met de gokkasten in het dorpscafé. Daarna kwam het echte casino, waar Michael al snel werd aangesproken door een manager omdat hij wel érg vaak kwam. En dan waren er alle kansspelen op internet die hem in de schoot werden geworpen omdat het reclameverbod voor online gokken was opgeheven.
Tegen zoveel verleidingen bleek Michael niet bestand. Hij stak zich in de schulden, vulde het ene gat met het andere en verloor zich in het leven van een verslaafde. In zijn boek beschrijft hij op een indringende manier hoe zijn sociale leven instortte en alles in het teken kwam te staan van piepkleine kansjes om een prijs te winnen. Lukte het even niet met gokken, dan was de adrenalinestoot bij een fijne deal op Vakantieveilingen ook goed.
Kracht van de lokroep
‘Het voelt als iets dat móet’, vertelt Michael. ‘Het is dwangmatig. De opwelling die je steeds krijgt om te gaan gokken is zo krachtig dat je er bijna willoos tegenover staat. Je wordt meegenomen in de kracht van de lokroep. Er komen stofjes vrij in de hersenen waar mijn psyche kennelijk heel lekker op gedijt. En niets in een casino, fysiek of online, is erop gericht om je in je impulsieve keuze af te remmen. Je onderwerpt je aan een soort industrieel systeem dat er alles aan doet om je gevangen te houden in dat gevoel.’
In zijn indringende boek wisselt Michael heftige persoonlijke ervaringen af met achtergrondinformatie over gokbeleid, gokpsychologie en de goklobby. ‘Mijn eigen verhaal is nogal ‘in your face’, vertelt Michael. ‘Het kan soms wel wat afstand gebruiken. Nu en dan heb ik daarom even uitgezoomd. Daarvoor heb ik veel onderzoek gedaan.’ Onderzoek waaruit blijkt dat het de circa 180.000 probleemgokkers in Nederland wat Michael betreft wel erg makkelijk wordt gemaakt. ‘Ik denk echt dat we de gokindustrie medeverantwoordelijk moeten houden. De meeste inkomsten komen van een klein aantal gokkers, namelijk de verslaafden. Daar moeten ze het van hebben. Een deel van het probleem en de sleutel tot herstel ligt natuurlijk bij jezelf, maar het wordt weleens onderschat wat het aandeel is van de gokindustrie.’
Je ontziet jezelf totaal niet in je boek. Om snel geld te verdienen probeerde je zelfs naaktfoto’s van jezelf te verkopen. Tevergeefs, maar toch.
‘Dat was wel een dieptepunt in mijn wanhoop. Je voelt dat je de hele tijd met stomme dingen bezig bent, maar het lukt je niet er iets aan te doen. Als dat sensatiezoekende, dopaminedorstige gedrag zo prangend in mijn hoofd binnenkomt kan ik het moeilijk opzij zetten. Ik vind het ook best gek dat het met iemand zo ver kan komen zonder dat bijvoorbeeld een online casino ingrijpt.’
Op welke signalen van een gokverslaving zouden mensen bij zichzelf moeten letten?
‘Je moet heel goed naar jezelf blijven kijken. De stem die maakt dat je alleen nog maar wil gokken heb je in het begin niet zo goed in de smiezen. Als je in het casino bent en de stem zegt dat je er morgen weer naartoe moet, dan moet je weten dat er iets mis is. Vraagt iemand anders of het wel oké met je gaat, dan moet je dat zeer serieus nemen. Als jij van jezelf weet dat je in het algemeen verslavingsgevoelig bent, weet dan dan jij het type mens bent dat de gokindustrie naar binnen wil lokken.’
Hoe gaat het nu met je?
‘De gokverslaving is nu onder controle. Enkele maanden geleden had ik nog wel een zwak moment, een terugval van een uurtje. Gelukkig heb ik niet veel geld dus ik kan ook niet veel verliezen. Na dat uur voelde ik me heel slecht. Ik was er gewoon weer ingetrapt. In mijn hoofd was iets geknapt, er komt dan een soort dopaminemonster vrij.’
Heeft het schrijven van het boek je goed gedaan?
‘Het is geen traumaverwerking geweest, als je dat bedoelt. Dan had ik het misschien als een dagboek opgeschreven. Ik heb het niet van me af geschreven. Ik had gewoon het dringende gevoel dat ik moest schrijven. Dat ik een verhaal had te vertellen, dat mijn ervaringen en onderzoek meer gehoord moest worden, dat ik licht wilde schijnen op iets waar nog niet genoeg licht op is geschenen. Dat werkt voor mij therapeutisch.’
Michael van Dijk, U heeft helaas niets gewonnen, de gokindustrie en mijn verslaving ontrafeld (Uitgeverij Pluim, € 22,99).
Tekst: Mark Traa
Beeld: Merlijn Doomernik
Het laatste nieuws
De FUIF: een inclusief feest voor 1500 mensen
Lister behoudt Prezo Care-keurmerk
